Αφήγηση Πόπη κάτι
Δεν ήξερα να ράβω ούτε κουμπί, όταν άκουσα ότι η κολλητή μου είχε ξεκινήσει να παρακολουθεί μαθήματα ραπτικής σε κάποιον σύλλογο σε μια γειτονιά του ηρακλείου Τώρα, θα μου πεις, τι σόι κολλητή είναι αυτή που έχει γραφτεί σε αυτά τα σεμινάρια ήδη ένα μήνα και δεν στο έχει πει; Ήταν μια Τρίτη βράδυ που της είχα κάνει χίλιες αναπάντητες κλήσεις, για κάτι σοβαρό που δε θυμάμαι τώρα, όταν μου ξεφούρνισε το «ένοχο μυστικό» της, όπως το είπε.
Μάλιστα, δεν ήθελε να με ενημερώσει, λέει, από την αρχή για το νέο της κοπτοραπτικό χόμπι επειδή πίστευε ότι θα την κορόιδευα.
Τελικά μόνο αυτό δεν έγινε. Ζήλεψα όταν το άκουσα.
Γιατί πάντα είχα έρωτα με τα ρούχα κι απλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα είχε νόημα να μάθω να φτιάχνω τα δικά μου. Όπως, βέβαια, μέχρι πριν από λίγο καιρό, δεν είχε νόημα να πας στη μοδίστρα της γειτονιάς το φόρεμά σου για μεταποίηση – απλά αγόραζες ένα άλλο.
Οι μοδίστρες όμως έχουν πια δουλειές με φούντες και η κατάσταση μας έχει βοηθήσει να αποενοχοποιήσουμε όλα αυτά τα χειροποίητα πραγματάκια που μπορούμε να κάνουμε μόνες μας ενώ κάποτε απλά τα αγοράζαμε. Κι ενώ, σχεδόν όλο το Ηράκλειο πλέκει, στα δικά μου μάτια αναβόσβηναν αστεράκια με τη θαυμαστή ευκαιρία που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.
Θα μάθω κι εγώ να ράβω, είπα στον εαυτό μου και στη φίλη μου που δεν πίστευε στα αφτιά της. Το είδα σαν στοίχημα και σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι πολύ ωραίο πράγμα να φτιάχνεις μόνη σου με τα χέρια σου τα δικά σου ρούχα. Είναι μια σκέψη που σου δίνει δύναμη και σε γεμίζει με πεταλουδίσματα ανεξαρτησίας – δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις...
Το πρώτο βήμα ήταν να βρω και να επιλέξω ουσιαστικά τον κατάλληλο χώρο και την μοδίστρα-δασκάλα που θα με ενέπνεε να πιάσω για τα καλά βελόνα και κλωστή στα δάχτυλα. Έκανα, λοιπόν, αναζήτηση στον υπολογιστή με τις λέξεις κλειδιά που φαντάζεσαι κι αφού η οθόνη του pc γέμισε με links Και μετά το μάτι μου έπεσε στο ftinayfasmatastohrakleio.blogspot.gr είχε τηλέφωνο επικοινωνίας και είπα να πάρω να ρωτήσω πληροφορίες αλλά έχω την ιδιότητα όταν μιλάω με κάποιον στο τηλέφωνο να σχηματίζω εικόνες.
Νόμιζα ότι θα έβλεπα , αίθουσες γεμάτες με σειρές από μεσόκοπες κυρίες, σοβαρές και σκυφτές, να κάνουν ευλαβικά τις βελονιές τους, στην απόλυτη σιωπή
Εκεί άκουσα έναν χαρούμενο κύριο που ήταν σαν να με έπαιρνε από το χέρι και να με έβαζε να κάτσω άνετα μπροστά από τη ραπτομηχανή μου. Το οποίο κι έγινε στην πράξη.
Δευτέρα πρωί, ήμουν στο κέντρο, στο κατάστημα του στην κατεχακη στον Άγιο Μήνα και να μου υπόδειξη για να ξεκινήσω μαθήματα ραπτικής, διάρκειας 6 μηνών. Ο στόχος, κλασσικός για τις αρχάριες κοπτοραπτούδες σαν εμένα: Μία pencil φούστα.
Απίστευτο κι όμως αληθινό, εγώ που δεν ήξερα τι σημαίνει σταυροβελονιά, θα είχα όπως με διαβεβαίωνε με αδιαμφισβήτητη σιγουριά ο κύριος Γιάννης , στο τέλος του μήνα, μια φούστα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου, από εμένα την ίδια κιόλας.
Πήγα τελικά σε ένα σύλλογο και με λίγα χρήματα σήμερα φτιάχνω τα δικά μου ρούχα απίστευτο και όμως αληθινό .
Την δασκάλα μου την έλεγαν Αργυρό μια κυρία πολύ αξιοπρεπή και με μεγάλη υπομονή , για τη φυσικά όλες η κοπέλες την αρχή δεν ξέραμε να βγάλουμε τα μάτια μας .
Ήταν μια παρά πολύ ωραία εμπειρία .
Έμαθα ότι μπορούσα τον επόμενο Οκτώβριο να μάθω να ράβω παλτό παντελόνι αλλά και πολλά σε ποιο προχωρημένο τμήμα άλλα , όμως τελικά βρήκα δουλειά και στον σύλλογο έκαναν συγκριμένες ώρες μάθημα που εγώ δεν μπορούσα.
Συνεχίζω βέβαια σχεδόν κάθε 10 ημέρες και επισκεφτούμε τον κύριο Γιάννη μιας και όταν μπω στο κατάστημα του δεν ξέρω τι θα Πρωτώ διαλέξω κάθε φόρα έχει και καινούργια υφάσματα .
Θέλω να ευχαριστήσω την κυρία αργυρό που με έμαθε να ράβω μα και τον κύριο Γιάννη Καλυκάκη που μου απόδειξε ότι μπορώ στην ζωή μου να κάνω τα πάντα
ΠΟΠΗ
ΠΗΓΗ αριστουργήματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ